Eerste dag bij Door of Hope

Hallo (of zoals we vandaag geleerd hebben, Molo),

Vandaag onze eerste dag bij Door of Hope. Om kwart voor acht werden we opgehaald. We reden eerst naar de Missionvale township om twee meiden af te zetten die daar aan het werk gingen. De township was echt zoals je dat weleens op tv ziet: golfplaten huisjes allemaal heel dicht naast elkaar en afval langs de weg. Heel indrukwekkend.

Na het wegbrengen van de meiden reden we door naar Door of Hope. Door of hope staat precies tegenover het voetbalstadion van Port Elizabeth. We werden door mama Gladys ontvangen en ze gaf ons meteen een knuffel. Ze liet ons meteen het huis en de tuin zien. Gladys vertelde ons dat ze begonnen is vanuit de township. Doordat mensen van haar hoorde werd het steeds groter. Op dit moment zitten er 28 kinderen in het huis. Deze week zijn alle kinderen vrij en volgende week gaan de oudste naar school in de ochtend. Het is echt een soort familie; alle kinderen noemen Gladys "mama". We zien dat de kinderen elkaar graag helpen. De grote kinderen pakken de kleintjes op en verschonen bijv. een luier.

We hebben vanmorgen eerst even gekletst met een van de oudste kinderen. Zij is 21, helpt veel in het huis en wil straks psychologie gaan studeren. Daarna hebben we geholpen met het opruimen van de kledingkast. Iedere slaapkamer heeft een grote kast met allemaal kleren. Echt alles ligt door elkaar, dus niet broeken bij broeken of kleur bij kleur, maar alles door elkaar. De kinderen dragen ook elkaars kleren (want: ze hebben allemaal dezelfde maat volgens de wasvrouw). Er is een jongens kamer, meisjes kamer en kamer met de jongste kinderen. Daarna zijn we lekker gaan spelen met de kinderen. Het viel ons op dat de kinderen niet veel speelgoed hebben. Een springtouw, een rugbybal en sommigen hebben een klein eigen speelgoedje. Daar mogen dan ook meteen geen andere kinderen mee spelen. Sommige kinderen kwamen meteen naar ons toe en anderen waren meer afwachtend. In de loop van de dag kwamen ze steeds meer naar ons toe. We deden tikspelletjes, hebben boekjes gelezen, touwtje gesprongen, gedanst en praatjes gemaakt met de kinderen. De meeste kunnen Engels spreken en verstaan, dus dat is fijn. Verder spreken ze hier Xhosa; een taal met een 'klik' erin; heel moeilijk om na te doen. De kinderen vonden het ook heel grappig hoe wij dat deden.

Ik (Carola) vroeg aan Gladys of we fotos mogen maken en op onze blog mogen ze zetten. Ze zei meteen: natuurlijk! En in de buurt schijnt een mooi park te zijn, dus ze zei dat we daar morgen wel heen kunnen gaan met de kinderen, super leuk!

Doei! Meggy en Carola